با سلام خدمت شما دوستان
بعضی وقتها بی دلیل ناراحتیم. بدون هیچ علتی با اینکه کلی برنامه ریزی می کنیم، پول در میاوریم و کارهایمان را انجام می دهیم ولی هرچقدر فکر می کنیم وجودمان بی قرار است. از خودمان راضی نیستیم. از زندگیمان لذت نمی بریم. انگار اندوه و غمهای کل عالم در وجود ماست.
علت کجاست؟؟؟
وجود ما تشنه ی کسب امور معنوی است. وجود ما دو بعد دارد. ما با این کارها بعد مادی و اون نیاز را برطرف می کنیم ولی غافلیم که ما برای این خلق نشده ایم. انیس واقعی ما کس دیگریست. ما با این کارها روح بیمارمان را به بی خیالی می زنیم. مشکل داریم، افسرده هستیم ولی خودمان را خوشحال نشان می دهیم، تظاهر میکنیم.
تا کی؟ تا چه موقعی می خواهیم وجودمان را از انیس واقعی محروم کنیم. ما به کسی نیاز داریم که دارای قدرتی بی نهایت باشد و بتوانیم به آن اتکا کنیم. او باید نیازهایمان را برطرف کند. ما خدا را گم کردهایم. به همه متوسل می شویم ولی از خالق خود فرار می کنیم.کسی باید انیس ما باشد که همیشه و در همه جا با ما باشد.
خدا تنها کسی است که قادرترین است و هر وقت و هر زمان و در هر مکانی بدون منت شنونده و مونس ماست حتی در زمانی که ما می میریم و همه ما را تنها می گذارند.
لا انیس من لا انیس له
